W książkowym ogniu pytań! - wielki książkowy wywiad z blogerami i vlogerami książkowymi edycja 2!

W dzisiejszej odsłonie naszej zabawy poznacie odpowiedzi Marty z bloga Marta wśród książek! Mam nadzieję, że jej odpowiedzi wam się spodobają, a nasza uczestniczka nie żałuje, że wzięła udział w akcji! :)

W książkowym ogniu pytań! - Marta wśród książek!

Przykładowe pytanie: Harry zadaje takie pytanie Dumbledorowi w jednej z części serii

„Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno – odezwał się Harry. – Czy to dzieje się naprawdę, czy tylko w mojej głowie?”

I to jest również pytanie kierowane do każdego uczestnika, interpretacja jest dowolna, można je odnieść do siebie, dowolnej książki, filozofować czy odnosić do samego Harry'ego. Jak tylko masz ochotę, wyobraźcie sobie, że bohater kieruje pytanie zamiast do Dumbledora to do was.

1.  Czy jest coś piękniejszego na świecie od liter?

Cornelia Funke „Atramentowe serce”

Na świecie nie ma nic piękniejszego od liter. To one pobudzają naszą wyobraźnie do działania i nadają sens istnieniu. Pozwalają na poznanie świata w całym jego ogromie, a to przecież tylko kilkadziesiąt znaków, które po złączeniu tworzą magię.

2.   Czy jeśli człowiek długo przed czymś się broni, traci to zupełnie?

Cassandra Clare „Mechaniczny książę”

Zdarza się, iż nadmierny upór może do człowieka zniechęcić. Czasem łatwiej przestać się bronić i w najgorszym wypadku stracić cząstkę siebie niż zaprzepaścić coś co może nas stworzyć od nowa.

3. -  Wielu spośród żyjących zasługuje na śmierć. A niejeden z tych, którzy umierają, zasługuje na życie. Czy możesz ich nim obdarzyć?

John Ronald Reuel Tolkien „Drużyna Pierścienia”

Dałbym życie każdemu, kto choć trochę na to zasługuje, lecz kim jestem by rozdzielać żywoty i odbierać jednym by zaspokoić innych. Niech śmierć rządzi sama bym mógł zasypiać sam ze swymi myślami.

4. - Zastanawiam się - rzekł - czy gwiazdy świecą po to żeby każdy mógł pewnego dnia znaleźć swoją?

Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę

Gdy rodzisz się a wraz z tobą twa dusza, na niebie pojawia się gwiazda, której odnalezienie jest sensem twojego istnienia. Wszak żyjesz po to, by połączyć to co cielesne z tym co duchowe. Każdy kiedyś odnajdzie swoją gwiazdę i połączy się z nią na zawsze.

5.  Dlaczego ludzie muszą być tak samotni? Jaki to ma sens? Na tym świecie żyją miliony ludzi; każdy z nich tęskni, szuka spełnienia u innych, a jednak się izoluje. Dlaczego? Czy Ziemia powstała tylko po to, by pielęgnować ludzką samotność?

Haruki Murakami „Sputnik Sweetheart”

Człowiek to przekorne stworzenie i zawsze dąży do odwrotności swych pragnień. Gdy otoczony jest ludźmi, szuka samotności i ukojenia, które daje cisza. Jednak, gdy napełni swoją duszę ciszą po brzegi zechce się nią dzielić z innymi. Tak już jest w życiu, jesteś samotny wśród milionów tylko po to by tęsknić za towarzystwem i je doceniać.

6. - ...Czekać. Czy to to samo, co tęsknić?.. .

Janusz Leon Wiśniewski „Samotność w Sieci”

A czy słuchać to, to samo, co słyszeć? Czekasz na autobus, na paczkę czy wydanie nowej powieści. Tęsknisz za domem, ludźmi i dobrą książką. Tęsknisz za tym co znane lub na to co jest porywem serca zaś czekasz na nieuniknione.

Jeszcze raz dziękuję Marcie za udział i do zobaczenia w kolejnej odsłonie naszej akcji! :)

W książkowym ogniu pytań! - wielki książkowy wywiad z blogerami i vlogerami książkowymi edycja 2!

W dzisiejszej odsłonie naszej akcji, wzięła udział kolejna, wspaniała blogerka, autorka bloga Papierowy bluszcz! Mam nadzieję, że dobrze się bawiła odpowiadając na pytania! :)

W książkowym ogniu pytań! - Papierowy bluszcz!

Przykładowe pytanie: Harry zadaje takie pytanie Dumbledorowi w jednej z części serii

„Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno – odezwał się Harry. – Czy to dzieje się naprawdę, czy tylko w mojej głowie?”

I to jest również pytanie kierowane do każdego uczestnika, interpretacja jest dowolna, można je odnieść do siebie, dowolnej książki, filozofować czy odnosić do samego Harry'ego. Jak tylko masz ochotę, wyobraźcie sobie, że bohater kieruje pytanie zamiast do Dumbledora to do was.

1. Przez wszystkie te tysiąclecia ludziom nie udało się rozgryźć zagadki, jaką jest miłość.

Na ile jest sprawą ciała, a na ile umysłu?Ile w niej przypadku, a ile przeznaczenia?
Myślę, że miłość jest kwestią przypadku. Nie każdemu bowiem jest ona pisana.
-Co masz na myśli?-spytał.-Czy życzysz mi dobrego dnia, czy też spodziewasz się dobrego dnia niezależnie od moich pragnień? A może czujesz się dziś dobrze albo też wyglądasz tego dnia czegoś szczególnie dobrego dla siebie?

Stephenie Meyer „Intruz”

I kolejne tysiąclecia upłyną, a człowiek nie będzie potrafił wyjaśnić „tego zjawiska”.  Miłość dla każdego jest czymś innym – każdy zdefiniuje ją inaczej i inaczej będzie ją odczuwał.

2. Co było gorsze? Zwariować czy naprawdę podróżować w czasie?

Kerstin Gier „Czerwień rubinu”

Zdecydowanie zwariowanie (tudzież szaleństwo) byłoby gorsze. Podróże w czasie mogłyby być cudowną szansą na poznanie przeszłości z zupełnie innej strony.

3. - Dobrego dnia!(...)

John Ronald Reuel Tolkien „Hobbit, czyli tam i z powrotem”

Hmmm… myślę, że to życzenie by dzień okazał się dobry… dla obu stron :) W końcu, jak mawiają ludzie, trzeba być optymistą :).

4. - Może tylko nam odchodzenie wydaje się straszne? Może bardziej cierpią ci, co zostają?

Dorota Terakowska „Poczwarka”

Bardziej cierpią ci, którzy muszą pogodzić się ze stratą. W wielu kulturach żałoba związana jest ze smutkiem, nieumiejętnością poradzenia sobie z zastałą sytuacją i skupienie się na tym, „że to mnie boli”… Gdyby ludzie potrafili spojrzeć na tę sprawę z innej perspektywy – zmarły jest teraz w innym, lepszym świecie, bez bólu itd. i my, ci którzy zostali, powinniśmy się cieszyć tym „faktem”, to powinno przynieść nam ulgę w cierpieniu… wszak kiedyś i my znajdziemy się po drugiej stronie… i czy chcielibyśmy, by inni cierpieli z tego powodu?

5. On kupił jej sześć sukienek, a ja wskrzesiłem z martwych jej pieprzonego kota, więc kto kocha ją bardziej?

Stephen King „Cmętarz zwieżąt”

Pytanie, kogo ona kocha i z kim chce być…

6. - Wiesz, co to wiara?

Stephen King „Cmętarz zwieżąt”

Wierzę, że wiem, czym jest wiara. A czy to, co wydaje mi się, że wiem, faktycznie nią jest, to już inne pytanie… :)

Jeszcze raz ogromnie dziękuję Michalinie za udział w zabawie i zapraszam na kolejne odsłony z nowymi uczestniczkami! :)

Czasami słowa mają większy wpływ na czyjeś serce niż pocałunki. - recenzja książki Eleonora i Park Rainbow Rowell

Czasami słowa mają większy wpływ na czyjeś serce niż pocałunki.

Pod koniec wakacji miałam bardzo wielką ochotę na czytanie lekkich książek z nutą romansu, które nie wymagałyby od mojego mózgu intensywnej pracy i zastanawiania się nad życiem. Będąc na wyjeździe nie miałam zbyt dużego wyboru w lekturach dlatego kiedy na czytniku znalazłam "Eleonore i Parka" postanowiłam dać jej szansę i zobaczyć czy historia przypadnie mi do gustu. 

"Eleonora i Park" opowiada historię dwójki młodych ludzi, tytułowego Parka i Eleonory, którzy poznają się podczas jazdy szkolnym autobusem. Oboje są indywidualistami, którzy muszą zmierzyć się ze swoimi problemami oraz demonami, które usilnie starają się ukryć przed wzrokiem innych. Czy uda im się potwierdzić powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają czy może wręcz odwrotnie, obalą jego założenie?

Na początku muszę powiedzieć, że książki Rowell nie są wymagające i są idealne na ciepłe dni, albo leżakowanie pod kocem z gorącą czekoladą. Opowieści zawierają w sobie ważne, trudne treści, jednak są to pozycje głównie dla nastolatków dlatego wydaje mi się, że forma w jakiej przekazana jest historia nie będzie wymagająca dla bardziej doświadczonych czytelników. Opowieść o Eleonorze i Parku ma swój klimat. Od początku do końca wciąga nas w świat w stylu retro, co pozwala nam na oderwanie od obecnej rzeczywistości. Akcja jest dość szybka, nie dostaniemy tutaj długich opisów czy uzewnętrznień bohaterów spisanych na kilkaset stron. Książka wprowadza nas w akcję, której punktu kulminacyjnego, niestety dość łatwo możemy się domyślić, nie jest on zaskakujący czy niemożliwy do przewidzenia, jest dość typowy dla książek z gatunku, który reprezentuje. 

Postać Parka była moim zdaniem wykreowana dużo staranniej niż postać Eleonory. Miałam momenty, w których nie potrafiłam zrozumieć zachowania bohaterki, irytowało mnie do tego stopnia, że miałam ochotę mocno nią potrząsnąć, żeby wreszcie wzięła się w garść i zrobiła cokolwiek ze swoim życiem. Czasem miałam wrażenie jakby jej świat odbiegał od świata innych bohaterów, a jej światopogląd był dość mocno wypaczony. Postać Parka jest dość neutralna. Jego zachowanie dużo łatwiej zrozumieć i wytłumaczyć, kieruje się prostymi zasadami oraz logiką, przez co może reprezentować większość młodych ludzi. Warto zwrócić uwagę, że autorka tworząc kreacje bohaterów dużą wagę postawiła na ich inność. Każde z nich jest na swój sposób różne, odbiega od normy, ale mimo to, jest podobne do nastolatka - czytelnika. Dzięki temu jest on w stanie lepiej zrozumieć przedstawioną historię i odnieść ją do samego siebie. 

Dużym minusem powieści jest jej zakończenie. Nie chciałabym tu spoilerować, ale osoby które czytały książkę proszę o komentarz, czy was też tak zirytował zabieg jakiego dokonała autorka? Ja jestem osobą, która nienawidzi zakończeń otwartych i krew mnie zalewa kiedy kolejny raz czytam książkę która pozostawia historię zupełnie otwartą i niedokończoną! Mimo to, książka porusza ważny temat odmienności, akceptacji samego siebie, szukania własnego "ja" wśród tysiąca innych. Ważny jest również motyw rodziny, jej braku i poczucia przynależności do kogoś kto całkowicie nas wyniszcza. 

Podsumowując książka nie była zła, ale również nie jest to pozycja do której chciałabym kiedyś wrócić. Wydaje mi się, że młodsze nastolatki lepiej odnajdą się w tej historii ponieważ to głównie do nich kierowane są słowa autorki. Historia potrafi chwycić za serce i pozwala uśmiechnąć się myśląc o tym, że gdzieś na świecie jest osoba, która mimo różnic potrafi nas idealnie dopełnić. 

Tytuł: "Eleonora i Park"

Autor: Rainbow Rowell

Ilość stron: 340 

Wydawnictwo: Otwarte

Kategoria: literatura młodzieżowa 

Ocena: 6/10 

W książkowym ogniu pytań - wielki książkowy wywiad z blogerami i vlogerami książkowymi edycja 2!

Ogromnie mnie to cieszy, że aż tak wiele osób zgłosiło się do akcji i mogę wam udostępniać tego typu posty aż dwa razy w tygodniu! 
Dzisiaj odpowiedzi zgodziła się udzielić Smooky! Mam nadzieję, że dobrze się przy tym bawiłaś :)

W książkowym ogniu pytań! - Smooky!

Przykładowe pytanie: Harry zadaje takie pytanie Dumbledorowi w jednej z części serii

„Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno – odezwał się Harry. – Czy to dzieje się naprawdę, czy tylko w mojej głowie?”

I to jest również pytanie kierowane do każdego uczestnika, interpretacja jest dowolna, można je odnieść do siebie, dowolnej książki, filozofować czy odnosić do samego Harry'ego. Jak tylko masz ochotę, wyobraźcie sobie, że bohater kieruje pytanie zamiast do Dumbledora to do was.

1.  Czy jest coś piękniejszego na świecie od liter?

Cornelia Funke „Atramentowe serce”
Piękno to pojęcie subiektywne. Tak naprawdę każdy postrzega piękno inaczej i widzi je w różnych rzeczach. Dla jednych to drogocenne dzieło sztuki brylujące na wystawie jakiejś galerii, dla innych spektakl w teatrze, czy emocje towarzyszące mu podczas oglądania sztuki baletowej. Są też tacy, którzy za piękno uważają pustą polanę skąpaną w wiosennym słońcu, czy ślady dziecięcych bosych stóp na piasku. Faktem natomiast jest, że gdyby litery nie istniały wiele z tych niesamowitych momentów życia nigdy nie zostałoby uwiecznionych. Pamięć ludzka jest zawodna, wspomnienia wraz z upływem czasu się zacierają, ale słowo pisane pozostanie niemal wieczne. W powieściach, w pamiętnikach, w listach. Pięknem należy się dzielić, litery w jakimś stopniu na to pozwalają.

2. - Bądźcie szaleni, ale zachowujcie się jak normalni ludzie. Podejmijcie ryzyko bycia odmiennymi, ale nauczcie się to robić, nie zwracając na siebie uwagi. A teraz skupcie się na tej róży i pozwólcie, by objawiło się wasze prawdziwe JA.

- Co to jest prawdziwe JA?
Na ile jest sprawą ciała, a na ile umysłu?
Ile w niej przypadku, a ile przeznaczenia?

Paulo Coelho „Weronika postanawia umrzeć”

To, coś co siedzi głęboko we wnętrzu każdego człowieka. Ukryte, skrępowane i zahukane. Coś czemu nie pozwalamy wydostać się na powierzchnię w obawie przed tym, co powiedzą ludzie. To prawdziwi my, wolne ptaki, które czując wiatr mogą swobodnie rozpostrzeć skrzydła, a nie utkane z oczekiwań, narzuconych z góry zachowań i zasad dobrego wychowania, marne podobizny trzymane w ładnych klatkach. To nieograniczane niczym marzenia, niepohamowane pragnienia i ludzkie ochoty, by się nie wahać i próbować. To robienie tego, czego się chce i mówienie tego, co się myśli bez oglądania się na innych, na to co wypada, a co nie.

3. Czy szaleniec wie, że jest szaleńcem?

Carlos Ruiz Zafón „Cień wiatru”

Myślę, że szaleniec wcale nie jest szaleńcem. Nazywany jest szaleńcem tylko dlatego, że inni przykleili mu taką łatkę. To po prostu człowiek inteligentny, taki który ma odwagę próbować nowych rzeczy, który się nie ogranicza i nie daje się zaszufladkować. Wychodzi poza sztywne ramy, nie powiela uklepanych schematów, nie dusi w sobie śmiechu, gdy coś go rozbawi i nie boi się dać upust swojej frustracji, gdy coś go zezłości. Gada, gdy czuje, że ma coś do powiedzenia i milczy, gdy ma ochotę zostać sam ze sobą i pomyśleć. Jest nieprzewidywalny i dlatego określany szaleńcem. Bo ludzie są stworzeniami stadnymi, idą za tłumem, czasem nie zastanawiając się przy tym dlaczego. Nie lubią odmienności, nie akceptują swobody i zachowań, które wykraczają poza odgórnie narzucone normy. Zatem szaleniec wcale nie jest szaleńcem, to człowiek, któremu powinniśmy zazdrościć.

4. - Chodzi o to, że należy trzymać się blisko przyjaciół, a wrogów jeszcze bliżej?

Cassandra Clare „Miasto Upadłych Aniołów”

Chodzi o to, by żyć w taki sposób, który nie przysporzy nam wrogów. Szanować innych ludzi, ale szanować również siebie, a jeśli już przez nasze drzwi wedrze się jakiś antagonista, oddzielić się od niego grubą kreską i pójść dalej. Życie jest zbyt krótkie, by marnować je na coś, co nie wnosi do niego nic wartościowego.

5. Bądź tak uprzejmy i spróbuj przemyśleć następujący problem - na co by się zdało twoje dobro, gdyby nie istniało zło, i jak by wyglądała ziemia, gdyby z niej zniknęły cienie? Przecież cienie rzucają przedmioty i ludzie. Oto cień mojej szpady. Ale są również cienie drzew i cienie istot żywych. A może chcesz złupić całą kulę ziemską, usuwając z jej powierzchni wszystkie drzewa i wszystko, co żyje, ponieważ masz taką fantazję, żeby się napawać niezmąconą światłością?

Michaił Bułhakow „Mistrz i Małgorzata”

Trzeba zaakceptować cienie, by móc w pełni cieszyć się i docenić światło.

6. - Przez wszystkie te tysiąclecia ludziom nie udało się rozgryźć zagadki, jaką jest miłość. Na ile jest sprawą ciała, a na ile umysłu?

Ile w niej przypadku, a ile przeznaczenia?

Stephenie Meyer „Intruz”

Miłość nie jest czymś, co należy analizować. Nie chodzi o to, by rozkładać ją na czynniki pierwsze, dociekać, albo się nad nią zastanawiać, wciąż zadając pytania, które nigdy nie znajdą jednoznacznej odpowiedzi. Miłość nie jest zagadką do rozwiązania. Miłość jest sekretem do smakowania.

Ogromnie dziękuję za tak wspaniałe odpowiedzi i zapraszam na kolejną odsłonę akcji, która już niebawem! :)

Amerykański sen czy koszmar? - recenzja Drobinki nieśmiertelności Jakub Ćwiek

O Jakubie Ćwieku słyszałam bardzo dużo pochlebnych opinii. Z tego co udało mi się wyczytać z recenzji blogerów jest to jeden z bardziej poczytnych, polskich autorów, którego książki pochłania się w jednej chwili. Postanowiłam więc nie wahać się ani chwili dłużej i jak tylko nadarzyła się okazja sięgnęłam po książkę Jakuba Ćwieka, aby sama się przekonać o co tak naprawdę tyle szumu. Zawsze staram się dawać szansę polskim autorom, a tym razem po lekturze miałam ogromną zagwozdkę co powinnam sądzić o najnowszej książce autora. 

Książka "Drobinki nieśmiertelności" to zbiór historii, do których napisania zainspirowała autora podróż po Stanach Zjednoczonych. Każda opowieść jest zupełnie inna, porusza różne, odmienne kwestie, a co najważniejsze pokazuje, że każda historia ma swoją własną, często niezauważalną dla zwykłego człowieka, inspirację. 

Tak naprawdę bardzo ciężko mi napisać cokolwiek o tej pozycji. Przede wszystkim moim zdaniem opowiadania są dość nierówne i to wpływa na ogólną ocenę całego zbioru. Niektóre podobały mi się niesamowicie, byłam w stanie poczuć klimat amerykańskiego snu, miałam wrażenie, że wędruje razem z autorem i sama doświadczam poszczególnych inspiracji. Jednak nie zawsze tak było, część z opowiadań, mówiąc kolokwialnie spłynęła po mnie jak po kaczce. Nie obeszły mnie zupełnie, nie wywołały żadnych emocji. Tak naprawdę byłabym nawet bardziej zadowolona gdyby wcale ich nie było, dzięki temu przynajmniej zaoszczędziłabym odrobinę czasu.

Mimo tego, że kilka opowiadań mi się nie podobało, potrafię zrozumieć zachwyt nad twórczością autora. Styl pisania pozwala na stworzenie więzi pomiędzy bohaterami, a czytelnikiem co jest ogromnym plusem przy grubszych powieściach. Dodatkowo w "Drobinkach nieśmiertelności" autor pokazuje nam na tacy, co tak naprawdę może inspirować artystę. Może to być jedno słowo, osoba lub gest, a w głowie twórcy powstaje już coś niesamowitego. Czytając opowiadania miałam wrażenie, że wrażliwość i wyobraźnia autora jest bezdenna, jednak nie jest on w stanie pokazać jej w stu procentach w tak krótkiej formie. Mam wrażenie, że jego inne powieści, w których mogłabym zżyć się z bohaterami przypadłyby mi do gustu zdecydowanie bardziej. 

Jestem pewna, że sięgnę jeszcze po inne książki Jakuba Ćwieka, jest to autor na którego warto zwrócić uwagę. Uważam, że bardzo dobrze zrobiłam zaczynając swoją przygodę z tym autorem właśnie od "Drobinek nieśmiertelności", pozwoliło mi to zrozumieć, że autor jest w stanie przekazać w swoich utworach niesamowicie dużo i moim zadaniem jest odkryć co tak naprawdę skrywa się za jego innymi inspiracjami. Myślę, że opowiadania spodobają się w szczególności fanom autora i osobą, które uwielbiają i marzą o wycieczce do Stanów Zjednoczonych!


Tytuł: "Drobinki nieśmiertelności" 
Autor: Jakub Ćwiek 
Ilość stron: 320 
Wydawnictwo: SQN
Kategoria: literatura polska/opowiadanie 
Ocena: 6,5/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję stronie Czytam Pierwszy!

W książkowym ogniu pytań - wielki książkowy wywiad z blogerami i vlogerami książkowymi edycja 2!

W dzisiejszej odsłonie naszej akcji (już trzeciej w drugiej edycji!) chciałabym wam przedstawić odpowiedzi udzielone przez przekochaną Kitty z bloga Biblioteczka ciekawych książek!

Ogromnie się cieszę, że chciała odpowiedzieć na książkowe pytania i mam nadzieję, że dobrze się przy tym bawiła mimo tego, że nie czytała żadnej książki, które zadawały jej pytania!

W książkowym ogniu pytań! - Kitty z Biblioteczki ciekawych książek!

Przykładowe pytanie: Harry zadaje takie pytanie Dumbledorowi w jednej z części serii

„Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno – odezwał się Harry. – Czy to dzieje się naprawdę, czy tylko w mojej głowie?”

I to jest również pytanie kierowane do każdego uczestnika, interpretacja jest dowolna, można je odnieść do siebie, dowolnej książki, filozofować czy odnosić do samego Harry'ego. Jak tylko masz ochotę, wyobraźcie sobie, że bohater kieruje pytanie zamiast do Dumbledora to do was.

1. Jak można nienawidzić naprawdę własnej twarzy?
Mario Lunetta „Czerwona ręka”

Zadać takie pytanie narcyzowi, to zająć go na kilka godzin rozmyślaniami :D Sądzę, że trzeba być naprawdę zakompleksionym człowiekiem, aby nienawidzić własnej twarzy. Wiadomo, że nikt nie jest idealny, można w sobie czegoś nie lubić, ale jednak lepiej to zaakceptować, bo to w końcu część nas. Ewentualnie (Kitty filozofuje) chodzi może o twarz jako oblicze, które pokazujemy innym. Będąc wtedy wredną świnią, można nienawidzić swojej metaforycznej twarzy.


2. Ale jakże właściwie miałby spotkać na swej drodze miłość, żyjąc na drzewach?
Italo Calvino „Baron drzewołaz”

Nie czytałam książki, nawet nie wiem, o czym jest, ale polecam sobie tę miłość upolować. Jakaś zasadzka, porwanie – w Pięknej i Bestii się udało z porwaniem :D


3. Dlaczego ja? To tradycyjne pytanie, gdy zdarza się nieszczęście, gdy człowiek ma wrażenie, że jest jego jedyną ofiarą.
Karine Giébel „Tylko cień”

Jak to było napisane w Szamance od umarlaków: „Ida miała pecha. A właściwie to Pech miał Idę”. Może warto więc przekupić swój Pech aby nie zacierał tak zachłannie łapek? A może zwyczajnie lepiej zastanowić się, jak wybrnąć z sytuacji, ponieważ gdybaniem nic się niw wskórany. Dlaczego ty? Uwierz, że nie tylko ty zadajesz sobie teraz to pytanie.

4. -A jeśli będzie się opierał?- spytała Kartytrine.

Jo Nesbø „Pragnienie”

Ohoho, wyjdzie ze mnie sadystka :D Ciekawa jestem, do czego odnosi się to w książce. Moje odpowiedź brzmi: Trzeba go będzie zmusić. Jeśli nie zadziała siła perswazji kobiecych wdzięków, patelnia przez łeb to też świetne rozwiązanie! Ewentualnie można gościa spić w trupa :D



5. - Zachcianka tak niewinna...Mógłby pan zdobyć się na jakiś inny nałóg, bardziej grzeszny, nie sądzi pan?

Mario Lunetta „Czerwona ręka”

Nie sądzę, aby słodycze były niewinną zachcianką. Mało grzeszne? Ileż to ma kalorii! :D To grzech pożerać słodycze kilogramami! :D


6. Czy jesteś, Piękno, z nieba czy też z piekła rodem?

Charles Pierre Baudelaire „Kwiaty zła”


Osobiście uważam, że gdybym jako ateistka przyjęła koncepcję piekła i nieba, Piękno zdecydowanie pochodziłoby z czeluści piekielnych. W końcu to piękne kobiety sprawiają więcej problemów, bo faceci są o nie non stop zazdrośni. To piękne kobiety wykorzystują ten dar losu, aby dostać to, czego chcą.

Jeszcze raz dziękuję Kitty za odpowiedzi i do zobaczenia w kolejnej odsłonie! :)

-PRZEDPREMIEROWO!- Wszyscy kogoś potrzebujemy. - recenzja książki Najlepszy powód by żyć Augusty Docher

Wszyscy kogoś potrzebujemy.

Kiedy dostałam wiadomość od wydawnictwa czy chciałabym zrecenzować przedpremierowo nową książkę Augusty Docher nie byłam przekonana. Myślałam nad tym czy aby jestem odpowiednią osobą, która powinna mówić o książkach tego typu. Jak pewnie wiecie nie do końca lubię romanse czy typowe książki young/new adult, zazwyczaj po lekturze jestem zawiedziona, zła, że ponownie dałam szansę książce, która zupełnie nie spełniła moich oczekiwań. Tym razem jednak postanowiłam, że spróbuję i nie mając żadnych szczególnych oczekiwań co do lektury wzięłam się za czytanie "Najlepszego powodu być żyć" i muszę przyznać, że dość miło mnie ona zaskoczyła. 

Książka opowiada historię młodej dziewczyny, która w swoim życiu przeszłą przez piekło. Ponad połowa jej ciała została poparzona w skutek nieszczęśliwego wypadku, ale to nie obrażenia zewnętrzne są najgorsze. Psychika Dominiki jest w jeszcze gorszym stanie niż jej ciało, aż do momentu w którym na jej drodze staje ambitny lekarz wraz ze swoim bratem Marcelem. Czy Marcelowi uda się zapełnić pustkę w sercu dziewczyny? A może to ona będzie dla niego kluczem do drzwi, które pozwolą mu zupełnie nowe życie? 

Na początku muszę powiedzieć, że książka nie jest wcale niczym odkrywczym i już od prawie samego początku jesteśmy w stanie przewidzieć jakie będzie zakończenie. Jest to typowa, schematyczna powieść, powielająca schematy swojego gatunku. Jednak, co dziwne, bardzo dobrze bawiłam się przy lekturze! Język pani Augusty jest niesamowicie prosty i lekki. Czytając książkę miałam wrażenie, że rozmawiam z kumplem z osiedla albo siedzę na ławce pod blokiem i plotkuję z koleżankami. Dla mnie jest to ogromny plus, jednak jestem pewna, że dla części osób może być to jednak wada. Nie warto doszukiwać się tutaj górnolotnych czy literackich sformułowań. Dostajemy za to mnóstwo slangu, słów pochodzących z typowej mowy potocznej, która jest charakterystyczna dla młodych ludzi do których książka jest skierowana. Kolejnym plusem powieści jest to, że losy naszych bohaterów poznajemy z różnych perspektyw. Z narracji Dominiki dowiadujemy się co dzieje się teraz, ale również jak wyglądało jej życie przed tym jak poznała Marcela. Wszystko dopełnia również perspektywa ukochanego Dominiki, który uzupełnia to co dzieje się teraz, swoimi spostrzeżeniami oraz odczuciami, które pozwalają czytelnikowi na stworzenie pełniejszego i lepszego obrazu życia bohaterów. Dzięki temu czytelnik lepiej rozumie ich motywy, działania i decyzje jakie podejmują. 

Jeśli chodzi o bohaterów są oni po prostu "zwyczajni". To żadni superbohaterowie czy wyidealizowani ludzie bez wad. Zarówno Marcel, jak i Dominika mają swoje za uszami i czytelnik wie to już od samego początku. Mam wrażenie, że książkę czytało mi się tak dobrze ze względu na ogromną dawkę humoru jaka jest zamknięta pomiędzy stronicami. Zwłaszcza na rozdziałach, których narratorem był Marcel, potrafiłam zaśmiewać się w głos. Możecie mi wierzyć, ale właśnie dzięki tak prostemu językowi, jego postrzeganiu świata oraz poczuciu humoru autorki miałam uśmiech na twarzy przez większą część lektury. Jednak nie pomyślcie, że jest to książka wesoła. Pod fasadą wesołości poruszany jest ogromnie trudny temat akceptacji samego siebie, chęci bliskości i pustki jaką pozostawiają po sobie ważne dla nas osoby. Dodatkowo autorka porusza temat rodzicielstwa i relacji jakie tworzą się pomiędzy dzieckiem, a rodzicami. Pokazuje, że czasem rzeczy, które wydają się makabryczne, które całkowicie niszczą nasze życie potrafimy wybaczyć tłumacząc je miłością i przywiązaniem do danej osoby, a rzeczy z pozoru łatwe do wybaczenia, lżejszego kalibru tkwią w naszych sercach i potrafią zniszczyć nawet najsilniejsze relacje.

Książka nie jest jednak idealna i ma jednak swoje wady. Przede wszystkim relacja Marcela i Dominiki rozwija się zbyt szybko. Nie jestem w stanie uwierzyć, że w realnym świecie po kilku czy kilkunastu dniach znajomości dwoje bardzo młodych ludzi zamieszkałoby wspólnie. Nie potrafię zrozumieć tego, że Dominika w żaden sposób nie bała się czy nie była zaskoczona zachowaniem Marcela. Tak naprawdę wcale go nie znała, a ufała mu prawie, że bezgranicznie. Kolejny minus również jest związany z zachowaniem głównej bohaterki. Jej relacja z ojcem jest moim zdaniem nakreślona w bardzo piękny sposób, jednak dziwne jest dla mnie to, że nie miała najmniejszych pretensji czy wyrzutów za to co zrobił jej ojciec. Rozumiem, że był dla niej najważniejszy i potrafiłaby mu wybaczyć wszystko, jednak zawsze są jakieś granice, których nie powinniśmy przekroczyć. Dodatkowo książka jest dość schematyczna, a motyw miłosny prosty i oklepany, więc książka nie przypadnie do gustu osobom, które szukają czegoś nowego oraz liczą na jakiekolwiek zaskoczenie w trakcie lektury.

Książkę czytało mi się dość dobrze, była to bardzo przyjemna lektura, którą można połknąć na jeden raz. Niestety ma kilka błędów logicznych, które są dla mnie bardzo rażące i niestety wpływają na ogólną ocenę książki. Dużym plusem jest ogromny humor, który przeplata się z tragedią i dramatem głównych bohaterów. Jeśli szukacie czegoś lekkiego, ciepłego, jesteście fanami romansów oraz książek dla młodzieży, w których pierwsze skrzypce gra wzajemna relacja dwójki zagubionych, młodych ludzi, którzy wzajemną miłością potrafią odmienić swoje życie to książka jest jak najbardziej dla was! Ja bawiłam się przy niej bardzo dobrze i zdecydowanie nie żałuję, że udało mi się po nią sięgnąć! 

Tytuł: "Najlepszy powód by żyć"
Autor: Augusta Docher 
Ilość stron: 400
Wydawnictwo: Znak 
Kategoria: literatura młodzieżowa 
Ocena: 6,5/10 


Za możliwość przeczytania książki ogromnie dziękuję wydawnictwu Znak! :)

W książkowym ogniu pytań - wielki książkowy wywiad z vlogerami i blogerami książkowymi edycja 2!

Dzisiaj chciałabym wam przedstawić kolejną uczestniczkę akcji "W książkowym ogniu pytań" czyli Paulinę, którą możecie znać z bloga oraz instagram'a jako Linek w książkach! 

Sami zobaczcie jak poradziła sobie z pytaniami, które zadały jej same książki! :)

W książkowym ogniu pytań! - Paulina z Linek w książkach!

Przykładowe pytanie: Harry zadaje takie pytanie Dumbledorowi w jednej z części serii

„Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno – odezwał się Harry. – Czy to dzieje się naprawdę, czy tylko w mojej głowie?”

I to jest również pytanie kierowane do każdego uczestnika, interpretacja jest dowolna, można je odnieść do siebie, dowolnej książki, filozofować czy odnosić do samego Harry'ego. Jak tylko masz ochotę, wyobraźcie sobie, że bohater kieruje pytanie zamiast do Dumbledora to do was.

1. - Jak możesz twierdzić, że kochasz jednego człowieka, skoro na świecie jest dziesięć tysięcy ludzi, których kochałabyś bardziej, gdybyś ich kiedyś poznała?

Charles Bukowski „Kłopoty to męska specjalność”

A to trudne pytanie. Wydaje mi się, że kocham parę osób w moim życiu. Teraz kocham kogoś innego niż 7 lat temu. Ludzie pojawiają się i znikają w naszym życiu, jednych kochamy, drudzy nas drażnią. Być może za kolejne 10 lat ważne miejsce będzie zajmować ktoś inny?

2. - A ty jak się masz? - spytał Puchatek.

Alan Alexander Milne „Kubuś Puchatek”

A dziękuje, dobrze. A co u Ciebie?

3. -  Wielu spośród żyjących zasługuje na śmierć. A niejeden z tych, którzy umierają, zasługuje na życie. Czy możesz ich nim obdarzyć?

John Ronald Reuel Tolkien „Drużyna Pierścienia”

Życiem? Niestety. Każdy ma to, na co zasłużył. A niektórzy nie zasługują na ten dar i komuś u Góry (celowo nie używam słowa Bóg, bo każdy ma prawo wierzyć w to co chce) przy ich tworzeniu wyskoczył „error”.

4. - Dlaczego ludzie muszą być tak samotni? Jaki to ma sens? Na tym świecie żyją miliony ludzi; każdy z nich tęskni, szuka spełnienia u innych, a jednak się izoluje. Dlaczego? Czy Ziemia powstała tylko po to, by pielęgnować ludzką samotność?

Haruki Murakami „Sputnik Sweetheart”

Samotność jest parszywa. Ale gdyby ludzie nie czuli samotności, nie umieli by się cieszyć z obecności drugiej osoby. A to ze jedni pielegnują samotność…cóż, widocznie zawiedli się na ludziach o jeden raz za dużo i wolą zwierzęta.

5. - Jak ci na imię? - pyta przywódca.

Susan Ee „Angelfall”

Paulina, bardzo mi miło . A ty?

6. - Zastanawiam się - rzekł - czy gwiazdy świecą po to żeby każdy mógł pewnego dnia znaleźć swoją?

Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę”

Każda gwiazda jest czyjaś. Jedne wybuchają i gasną szybciej. Nie każdy da radę poznać swoją. Zresztą gwiazda jest skupiskiem albo głazów albo gazów. W sumie czy zwykły kamień nie może być naszą gwiazdą? Wszechświat jest w około nas, wiec po co marzyc o niespełnionym, jak tutaj tez możemy to spełnić?  

Jeszcze raz dziękuję Paulinie za odpowiedzi i zapraszam do przejrzenia innych postów z tej serii i czekania na kolejne ponieważ pojawią się już niebawem! 

Książka czy jej adaptacja? Recenzja książki 13 powodów Jay Asher oraz serialu.

Zwykle, kiedy jakaś osoba ma nieskalaną opinię, reszta tylko czeka wypatrując okazji, by nie zostawić na niej suchej nitki.

Jeśli śledzicie mnie od jakiegoś czasu z pewnością wiecie, że oglądam bardzo dużo seriali, więc nie mogłam odpuścić sobie i nie obejrzeć tak zachwalanych "13 powodów". Nie byłabym jednak sobą gdybym nie przeczytała książkowego pierwowzoru licząc, że dostanę coś lepszego niż na małym ekranie. Bardzo długo zbierałam się do napisania tej recenzji czy raczej pogadanki na temat książki i serialu. Jestem pewna, że wiele z was będzie miała całkiem inną opinie niż ja, jednak każdy z nas odbiera książki inaczej, a dla mnie "13 powodów" to pozycja która zupełnie nie spełniła moich oczekiwań, jestem skłonna nawet powiedzieć, że ogromnie mnie rozczarowała. 

Zacznijmy jednak od początku. Książka opowiada historię Hanny, która popełniła samobójstwo i postanowiła przedstawić powody swojego czynu na 13 kasetach, które przekazuje osobom, które wpłynęły na jej decyzje. Co skłoniło tak młodą dziewczynę do tak radykalnego kroku? Jak zareagują osoby, które usłyszą swoje imię i nazwisko na kasetach? Czy dla nich to również będzie czynnik do popełnienia zmiany lub zakończenia swojego życia? 

Przede wszystkim chciałabym powiedzieć, że w tym przypadku dużo bardziej podoba mi się przedstawienie tej historii w serialu niż w książce. Książka jest dość krótka przez co niektóre kasety potraktowane są delikatnie, nie przedstawiają dogłębnie danej historii. Czas akcji w książce jest również znacznie skrócony, w serialu Clay boryka się z tym problemem przez dużo dłuższy okres czasu, co przyczynia się do tego, że możemy zobaczyć również reakcje innych na kasety oraz jego relacje z uczniami. Dla mnie postać Hannah jest głównym minusem tej historii. Możecie mi uwierzyć ale miałam już po dziurki w nosie naszej głównej bohaterki i tego w jaki sposób przedstawiła swoje problemy i to jaki miała stosunek do innych, tych których zostawiła, jak i samego samobójstwa. Bo odebranie sobie życia nie powinno mieć formy przedstawienia. Hannah zachowała się jakby miała nadzieję, że jej czyn przyczyni się do tego, że inni ją zauważą, że może po śmierci będzie lepiej postrzegana niż za życia. Rozumiem to, że była dziewczyną słabą, że niektóre z powodów były tak straszne, że sama nie wiem czy dałabym sobie z nimi radę. No właśnie, tylko kilka z nich to problemy, które mogłyby popchnąć normalną osobę do samobójstwa, reszta z nich była tak naciągana, jakby bohaterka specjalnie szukała sobie powodu dla którego może odebrać sobie życie. Wiele sytuacji w których się znalazła mogła załatwić normalną rozmową, spokojnym działaniem czy zwyczajnym zapomnieniem i znalezieniem sobie czegoś co dawało jej szczęście. Ona jednak wolała to rozpamiętywać, nosić w sobie i nic z tym nie robić, jakby trzymanie w sobie bólu i urazy było dla niej najważniejsze. 

Potrafię zrozumieć to, że Hannah czuła się samotna, odrzucona, nie potrafiła znaleźć swojego miejsca, jednak dokładnie tak czuje się milion nastolatków na świecie! Gdyby każdy młody człowiek miał zabijać się z powodów jakie przedstawił nam Jay Asher populacja tej grupy wiekowej zmniejszyłaby się o jedną trzecią. Sama jestem nastolatką, czytam i oglądam wiele produkcji, które poruszają problem samobójstwa, jednak moim zdaniem żadne z nich nie potraktowało tego tematu w sposób tak umniejszający, jakby odebranie sobie życia było jedynie zlepkiem wydarzeń, gdzie niektóre z nich dałoby się spokojnie naprawić. Moim zdaniem jest to krzywdzące dla osób, które doświadczyły prawdziwych tragedii, które mają za sobą próby samobójcze z powodów o których nam się nie śniło, a z przyjemnością przyjęliby życie głównej bohaterki jako naprawdę znośne. 

Dodatkowo warto wspomnieć o osobach słuchających kasety. Oczywiście, część z nich zasłużyła sobie na to, aby się na nich znaleźć. Jednak dla dużej części osób był to tak wielki szok i trauma, że sami nie potrafili sobie z tym poradzić. Czy taki był cel Hannah? Żeby słabsze osoby poczuły się odpowiedzialne za śmierć drugiego człowieka i same odebrały sobie życie? Dla mnie jest to sytuacja niedopuszczalna. Co tu dużo mówić Hannah potraktowała ich jak śmieci, które najchętniej chciałaby zniszczyć. Część z was pewnie powie, że miała do tego prawo po tym jak ją potraktowali. Jednak czy taka jest prawda? Czy Clay, Alex albo Zach naprawdę zasłużyli sobie na takie traktowanie? Czy popełnili zbrodnie, których nie da się wybaczyć? Może i byli samolubni, myśleli tylko o sobie, ale spójrzmy prawdzie w oczy, każdy z nas tak robi. Każdy z nas myśli w pierwszej kolejności o sobie, a dopiero potem o innych i nie jest to żaden grzech, tak działa człowiek oraz świat i nie powinniśmy być tym wcale zdziwieni. 

Podsumowując książka mi się nie podobała, uważam że serial jest od niej lepszy chociaż nadal nieidealny. Postać Hanny plasuje się u mnie na pierwszym miejscu znienawidzonych żeńskich postaci i myślę, że przez jeszcze długi czas nie ulegnie to zmianie. Bardzo chętnie poznam wasze opinie na temat książki i serialu, może akurat macie na ten temat inne zdanie, które bardzo chętnie poznam!